Ze brabbelt onverstaanbaar. Heeft moeite iets vast te pakken en weer los te laten. Wat haar in de weg staat, maait ze met een resoluut gebaar weg, wat ze laat vallen, raap je op. Ze gooit spullen om, botst overal tegenaan. Als ze aan tafel zit, dan snijd en prak je haar eten en geeft haar haar drinkbeker. Ze knoeit en morst, dus je pakt haar slab en je geeft haar een doekje om zelf de etensresten van gezicht en handen te vegen.

Ze trekt zichzelf op aan tafel of stoel en probeert tevergeefs los te blijven staan. Als je haar ondersteunt, doet ze een paar stappen maar ze valt om als ze te ver reikt.

Ze heeft hulp nodig met haar kleren, haar jas, haar schoenen. Haar stralende lach kan plotseling omslaan in een niet te stoppen huilbui als ze schrikt of teleurgesteld wordt. Als ze naar buiten wil, zet je haar in een wagentje. En alsof dat allemaal niet genoeg is, vraagt ze heel veel aandacht en wil ze voortdurend dat je iets voor haar doet.

Je zult me maar in huis hebben.