Aan alles komt een eind. Zeker als je ALS hebt, by the way. Toen het einde van mijn werk bij de Provincie (2010-2021) in zicht kwam, ben ik op vrijwillige basis talige klusjes gaan doen voor de Fryske Akademy, mijn voorlaatste werkgever (1989-2009). Dit dunne lijntje naar de Akademy gaf me het gevoel dat ik er nog toe deed, dat ik nog iets van waardigheid en maatschappelijke status had. Het leverde ook uitnodigingen van de personeelsvereniging op, een kerstpakket en een zakcent. Altijd mooi meegenomen.
Na een jaar of twee, drie een paar uur per maand vrijwillig klusjes te hebben gedaan voor mijn vorige werkgever, laat ik het al geruime tijd afweten. Nu mij een nieuw vrijwilligerscontract voor een jaar is aangeboden, hak ik de knoop door. Met pijn in het hart laat ik de Fryske Akademy weten dat het hem niet meer wordt.
Vandaag wordt er een bloemetje bezorgd. Weemoedig kijk ik toe hoe Zoon ze in een vaas zet.
