Parkeerperikelen
Weer helemaal zelf naar Leeuwarden gereden, naar de parkeerkelder. Man zal me in de garage opvangen bij de invalideparkeerplaats. Maar... stom, even helemaal vergeten: ik krijg het parkeerkaartje bij de slagboom immers niet meer uit de automaat! Ik knijp en trek maar mijn vingers weigeren gewoon die handelingen tegelijk te doen. Een lichte paniek maakt zich van mij meester als ik de rij zie die achter me ontstaat. Sommigen wijken al uit naar de tweede slagboom (die er gelukkig is).
Uiteindelijk zet ik de auto op de handrem en in de vrijloop, bevrijd mezelf van de gordel en worstel me zo ver mogelijk naar links. Me met de voeten afzettend lukt het om mezelf een beetje op te richten, waarna ik met de rechterhand het kaartje te pakken probeer te krijgen. Na een paar keer falen lukt het toch! Dit was de laatste keer dat ik achter een slagboom parkeer.
Help, ze praat!
Zit ik even op de website van Arriva om informatie voor mindervalide reizigers te zoeken, kom ik dit tegen. Ik denk dat ze meteen hun mond houden als ik antwoord geef!
Kerstklanken
Samen met G ga ik me vandaag vergapen aan de kerstspullen bij het plaatselijke tuincentrum. Altijd weer schaamteloos genieten van schijnbaar nutteloze spullen als sprookjesachtige bergdorpjes, pratende rendieren, bepoederde dennentakken en ijspegels met ledverlichting. De overdadig versierde kerstbomen ontlokken ons de nodige ah’s en oh’s. We worden omringd door een kakefonie van klingelende klokjes, welklinkende kerstmuziekjes en irritante kermisgeluidjes. Om zoveel mogelijke gretige kijkers danwel kopers te gerieven zijn er gratis leenrolstoelen beschikbaar. We genieten met volle teugen van de begeerlijkheden.
Natuurlijk zwichten we voor de nodige overbodige maar betoverende decoraties. Bij gebrek aan winkelwagentje laadt G mijn schoot helemaal vol. Voldaan rekenen we af bij de kassa en bepakt en bezakt op weg naar de auto scoren we ook nog een zak warme oliebollen bij de strategisch geplaatste marktkraam. We hebben een zinvolle, verkwikkende middag gehad.
Trippelen in de keuken
Koken begint echt een dingetje te worden. Afgezien van de bekende problemen met roeren, kloppen, schudden, strooien, snijden, schillen en al die andere dingen die je bij het aanrecht doet, wordt het staan in combinatie met dit soort activiteiten zo langzamerhand stunten met mijn leven.
Ik wil gewoon een tweede trippelstoel in de keuken! Als ik die maar achter mijn kuiten voel, dan kan ik de balans vinden als ik een deksel van de pan haal, het vlees omkeer of een saus aanroer. Bij navraag bij de ergotherapeute of die vergoed gaat worden, plant ze een huisbezoek in om de situatie te bekijken. Ik verwacht dan ook dat ze me een aangepaste keuken gaat adviseren, maar ze zegt dat dat alleen zin heeft bij langdurige beperkingen, zoals bij een dwarslaesie. Bij ALS heb je doorgaans niet lang plezier een aangepaste keuken. Ze neemt mijn trippelstoelaanvraag mee, maar al na twee dagen krijg ik teleurstellend bericht. Ik zal er zelf een moeten aanschaffen.
Hartelijk en hartzeer
Met kennissen uit het dorp kan ik meerijden naar een boekpresentatie. Niet zomaar een boek, maar de gebundelde artikelen van Man, waar ik hem acht jaar lang ‘s zondags voor heb moeten missen. Het is altijd weer een beproeving om naar dit soort gelegenheden te gaan, maar vandaag heb ik het er graag voor over.
Na alle lovende woorden van de sprekers neemt de commissaris van de Koning de dikke pil in ontvangst. Ik krijg weer zo’n weemoedig gevoel; hartzeer, of heimwee misschien, naar mijn werk op de provinciale griffie, voor de staten en de commissaris. Tot die rotziekte er een eind aan maakte. Hij komt naast me zitten en is als altijd heel hartelijk, en ook al die andere aanwezige oude bekenden, zakelijke en persoonlijke, geven me het gevoel dat ik nog besta, dat ik meedoe, dat ik ertoe doe. De een na de ander spreekt me na afloop aan en soms weet ik niet eens wie mijn rolstoel duwt of met wie ik in gesprek ben.
Maar het feest der herkenning duurt maar een uurtje. Dan ben ik weer die stomme mevrouw in die rolstoel.
In de kou
Terwijl A. de ramen van binnen lapt, wipt M. binnen. Ze vraagt of ik een rolstoelwandeling met haar wil maken in de witte winterwereld. Dat laat ik me geen tweemaal zeggen. In een mum van tijd hebben A. en M. me onder een dekentje in de stoel en neemt M. me mee de vrieskou in. Het is stralend weer en windstil. Blaadjes en takken zijn witberijpt en er ligt een laagje ijs in de sloten. Ik maak natuurlijk heel veel foto’s. Na een uurtje zijn we weer binnen. Bedankt M., voor dit onverwachte cadeautje!
Fotofitness II
Aangestoken door M. gisteren, wil ik vandaag weer naar buiten om foto’s te maken. Het is nu nog mooier berijpt dan gisteren. Misschien kan ik een mooi kerstkaartwaardig plaatje schieten, zin in! Op de driewieler ploeg ik door het knisperende gras naar de mooiste plekjes in de tuin. Een blok om fietsen zit er helaas niet in want de accu blijkt zo goed als leeg, anders had ik het gedaan, ondanks de kou. Ach, rond het huis valt er genoeg te genieten.
Op de computer valt het resultaat me toch weer tegen. Simpele snapshots maken met mijn mobieltje is niet gemakkelijk meer. Ik haal subiet de stapel bewaarde fotografiemagazines uit de kast en dump ze bij het oud papier.
Zelfbeklag
Als we samen ergens op visite gaan, voel ik me vaak een toeschouwer in mijn eigen leven. Dat praat maar en praat maar alsof ik er niet bij zit. 'Dan hoef jij je niet te vermoeien met praten,' is een veelgehoorde verklaring. Lief bedoeld. Maar als ze eens wisten hoe gráág ik ook een spreekbeurt wil, dan zouden ze me de mond niet snoeren. Want dat is hoe het voelt!
Dus ben ik eerst maar zoet met wat ze me aan natje en droogje voorzetten. Later gooi ik er af en toe een snuggere opmerking in omdat ik er klaar mee ben om op het reservebankje zitten. Soms mag ik een paar zinnetjes zeggen maar al gauw trekken anderen het gesprek naar zich toe. Het is logisch denk ik, maar moeilijk te verkroppen. Meestal stel ik me er bij voorbaat op in dat ik het vijfde wiel aan de wagen ben. Dan kan het alleen maar meevallen.
En toch, als we wederom zwijgend huiswaarts rijden, voel ik me leeg, verdrietig en miskend.
Aan de ketting
De laagjesketting van Petra’s sieradenwereld is binnen! De magneetsluiting blijkt uit twee halve bolletjes te bestaan, die samengeklikt doen denken aan een middeleeuwse morgenster. Helaas is de ene magneet niet goed aan de ketting vastgezet, waardoor ik nog even moet wachten tot Man hem met een klein tangetje heeft vastgeknepen. Maar dan is het zo ver en kan ik de koude kralen rond mijn hals leggen. Een paar haren raken tussen de magneethelften, en de zilverkleurige morgenster prikt in mijn nek maar een kniesoor die daarop let. Ik ben weer compleet!
Jammer
Per rolstoeltaxi laat ik me vervoeren naar de revalidatie. Onderweg pikt het busje nog een klant op. Deze mevrouw moet op vrijwel dezelfde tijd op bijna de zelfde plaats zijn. We rijden nog niet of ze steekt al van wal met haar hele levenswandel. En passant doet ze haar beklag over het weer, de politiek, haar kwalen en het klimaat. De chauffeur luistert geïnteresseerd naar haar jammerklachten, of hij doet alsof, en doet er zelfs nog een schepje bovenop. Af en toe werpt de vrouw een blik opzij naar mij en dan stamel ik maar wat aah’s en ooh’s of ik lach beleefd. Ze geeft het al gauw op mij in haar misère te betrekken. Soms vind ik het helemaal niet jammer dat ik niet kan praten.
Aan 't langste eind trekken
Al een tijdje zoek ik een oplossing voor ritsen. Niet alleen krijg ik de ene helft lastig in de andere, maar überhaupt het vastpakken van zoiets kleins is een kloteklus. Van de schoenenzaak kreeg ik al eens metalen zippers mee, die de bestaande zippers konden vervangen. Het beviel maar matig. Na enig speurwerk kwam ik op het spoor van zipperpullers, oftewel ritskoorden. Even door het oogje van de ritstrekker halen en je hebt een pracht van een verlengstuk dat je met meer gemak kunt vastgrijpen. Wel jammer dat niet iedere zipper een gaatje heeft.
Reactie plaatsen
Reacties