Spelen met vuur
Voor het eerst in de rolstoel met het WMO-busje naar het UMC Groningen. Ik word aan alle kanten vastgezet en de rolstoel ook. Lekker gemakkelijk zo, minder stressvol dan met de rollator. De chauffeur schuift me keurig het ziekenhuis binnen. In de hal wacht ik tot Dochter komt opdagen, die tussen haar colleges elders in het UMCG door meegaat naar de dermatoloog.
Na het polibezoek eten we een broodje in de boven de parkeerkelder gelegen hal. Dan verdwijnt ze naar haar volgende college in een ander gebouw. Dikke file voor de parkeergarage, appt ze nog. Al gauw daarna komt mijn busje voorrijden. Eenmaal vastgesjord hoor ik allemaal sirenes. Brandweerwagens en politieauto's snellen naar het ziekenhuis.
Mijn chauffeur rijdt doodgemoedereerd weg, tot mij verbazing zomaar zonder uitkijken vlak voor één van de hulpdiensten met zwaailichten langs. Ziet en hoort hij ze niet ofzo? Zoekend op internet vind ik al gauw de melding dat er brand is in de parkeerkelder van het UMCG. Eng, daar zat ik net nog bovenop! Als we bijna de stad uit zijn, begint de chauffeur over al die toeters en bellen en wat dat nou te betekenen had. Nu doe ik zelf maar alsof ik van niks weet. Vertellen kan ik toch niet.
Bril op de neus
Oudjaarsdag mijn nieuwe brilmontuur met nieuwe glazensterkte, prisma's, cilinders en wat niet al, opgehaald. Vandaag voor het eerst met de nieuwe bril naar buiten. Ik krijg zowaar een cultuurschok! Ik zie nu de grond, elke steen en elke tegel! De glazen zijn een stuk groter waardoor ik niet meer door het leesgedeelte naar mijn voeten hoef te kijken. Het is wel even oppassen geblazen! Ik loop veiligheidshalve eerst alleen maar wat op de oprit heen en weer. Dan zien voorbijgangers me wel liggen als ik gestruikeld ben...
Naschrift: pas na twee maanden vroeg er iemand of ik een nieuwe bril had!?
Opklapbare rolstoel
Stressmomentje, als de WMO-vervoerder bij de boeking aangeeft dat ik geen indicatie heb om met de rolstoel te reizen. Ik schrik me een hoedje, ik moet morgen naar het ziekenhuis en kan niet even bellen voor overleg met de vervoerder. Bij mijn weten heb ik een indicatie voor zowel rollator als rolstoel, maar ze houden vol dat het niet kan. Dan moet ik een aanvraag bij de gemeente doen en daar gaan weken overheen, mailt de medewerkster.
Ik mail Man op zijn werk of hij het kan oplossen met de planner bij de gemeente. En gelukkig, de beste man blijkt bereid om buiten de procedures om een vinkje voor ‘rolstoel’ te zetten! Pas later besef ik waar het mis is gegaan. Ik had een indicatie voor een opklapbare rolstoel. Mijn rolstoel is nl. demontabel. Ik vond dat opklapbaar en zo heb ik het aangemeld. Weet ik veel dat er ook letterlijk opklapbare rolstoelen zijn... oeps.
Boos en bitter
“Kan ze niet ergens in de ruimte staan”, klinkt een geïrriteerde vrouwenstem achter mij, als we ons na afloop van het concert tussen de andere bezoekers naar de hapjes en drankjes bewegen. “Dan kunnen de mensen er langs.” Ik draai me om in de rolstoel en zie dat het over mij gaat. Ik ben perplex van zoveel onbeschoftheid. Vol verontwaardiging zeg ik “nou nou”, en Man, die de rolstoel duwt, voegt eraan toe: “dan ben je wel brutaal!” Deze deftige mevrouw wil dus mij en mijn karretje op een zijspoor zetten ‘ergens in de ruimte’, zodat zij, als een van ‘de mensen’, snel om de rij wachtenden heen kan lopen. Man snijdt haar wraakzuchtig de pas af met de rolstoel zodat ze noodgedwongen gewoon op haar beurt moet wachten.
Ik kan heel veel hebben en snap dat een rolstoel in de massa voor anderen lastig kan zijn, maar zo’n opmerking alsof ik een of ander stuk meubilair ben dat je in een hoekje moet zetten, schiet me echt in het verkeerde keelgat. Gelukkig zijn er bitterballen aan het einde van de rij, die vallen beter.
Laaiend enthousiast
Na een intensieve speurtocht op internet en lang aarzelen, heb ik een geschikte refurbished trippelstoel gevonden. Zelfde merk en type als de trippelstoel van de WMO die ik in de badkamer gebruik en die ik stomgenoeg niet over de drempels krijg. Om mijn keukencapriolen veiliger te maken, wil ik er ook een voor bij het aanrecht en de eettafel.
Keurig op de afgesproken tijd arriveert het busje van Bres Hulpmiddelen in Arnhem. De bezorger levert een nette en prima werkende Vela-Tango-trippelstoel af. Hij moet even terug naar de wagen omdat hij de ‘laaier’ vergeten is. Ik ben benieuwd waar hij mee komt aanzetten. Ik had het kunnen weten: de oplader. ‘s Middags gelijk de stoel in gebruik nemen. Hij had ook geen dag later moeten komen... wat een verademing!!
Luiestoelfiets
Nu ik de hometrainer vaarwel heb gezegd - nou ja, vaarwel; hij staat in de opslag boven - en de weersomstangheden ongeschikt zijn, krijg ik minder beweging. Daardoor worden mijn voeten koud en genezen de wondjes niet. Fysiotherapeute komt langs met een stoelfietsje om uit te proberen. We oefenen het een tijdje op verschillende standen en plekken. Steeds schieten mijn voeten eraf. Nog een geluk dat ik niet buiten op een ‘echte’ fiets zit. Eigenlijk zou ik zo langzamerhand trappers met bandjes of voetenbakjes moeten hebben.
Maar ja, ik ken mezelf goed genoeg dat ik toch maar beter niet aan die losse trappertjes kan beginnen. Voor oefeningen waar ik eerst iets voor moet pakken, ben ik gewoon te lui. Oefeningen met bodyband, strektouwtjes of balletjes en ook airstacken... Als het niet gebruiksklaar is, werkt het niet bij mij. Geen stoelfietsje aanschaffen dus. Maar wat dan?
Reactie plaatsen
Reacties