Na afloop van mijn bezoekje aan een oude kennis met een nieuwe coachingpraktijk, begeleidt ze me terug naar de auto. Ze legt de rollator achterin en helpt me met instappen. Terwijl ze me uitzwaait, begint het zachtjes te regenen. Ik manoeuvreer na een paar keer steken de auto uit het krappe parkeerhaventje en rijd rustig weg. In deze knusse jaren ’30-woonwijk zijn de straatjes smal en overal staan geparkeerde auto’s. Met een slakkengangetje rijd ik naar de doorgaande weg. Bij het opdraaien ervan wil de auto niet optrekken. Ik zie de verkeersopstopping achter me en wat ik ook probeer, ik blijf met een slakkengangetje rijden. Dit klopt niet.
Paniek
Zit ik in de verkeerde versnelling? Nee, ik heb hem netjes in zijn twee. Mijn ‘gasvoet’ zal toch niet opeens zijn uitgevallen? Als ik vlot de spoorwegovergang wil oversteken, weigert de auto zich uit de voeten te maken. Een lichte paniek vliegt door me heen. Is de benzine op? Rijdt de auto op drie cilinders in plaats van vier, zoals ik wel vaker heb beleefd? Ik zet de auto aan de kant op de fietsstrook. Nadenken. Waar gaat het fout? De simpelste aanpak is meestal dezelfde als die waarmee je computerproblemen soms oplost: uitzetten en opnieuw starten. Eigenlijk moet je het portier dan ook even openen en sluiten zodat alle elektronica even helemaal uit is, maar om de koude ijsregen zie ik daar maar vanaf vandaag. Ik probeer nog een keer te rijden, maar kom nog niet boven de 30 km/uur. Ik geef het op en stop in de eerste het beste vrije parkeerhaven.
Mijn kop draait op volle toeren en mijn hartslag ook. Ik kan niet lopen, ik kan niet praten en ik zit in een auto die niet vooruit te branden is. Eigenlijk moet ik dus naar de garage. Daar is met dit tempo vermoedelijk wel te komen, ook al is het niet aan te bevelen. Maar ik kan onmogelijk aan een garagehouder uitleggen wat er aan de hand is. Dus ik app eerst mijn zoon, misschien wil hij de garage bellen. Maar Zoon blijkt al onderweg naar zijn werk te zijn. Dan bel ik mijn echtgenoot. De paniek en stress in mijn stem zijn met geen mogelijkheid te bedwingen, de stop-met-jammeren-spieren doen het weer eens niet. Met als gevolg dat Man er geen syllabe van verstaat. Met mijn onvaste en inmiddels door stress en kou verkleumde vingers, mail ik hem zo concreet mogelijk wat er aan de hand is. Ik stuur foto’s mee van waar ik sta.
Snelle conclusie
Een half uur later arriveert mijn man. Hij is in het gezelschap van een collega die zijn auto wel even beschikbaar wilde stellen voor deze reddingsactie. “Laat mij maar even achter het stuur”, zegt Man tegen mij. Hij staat afwachtend naast de geopende deur maar ik blijf zitten waar ik zit met een grimas op mijn gezicht. Dan zul je me wel een rollator moeten geven. Maar ik kan alleen het belangrijkste woord uitbrengen. “Rollator?”
Een paar minuten later sta ik ook in de regen, die inmiddels natte sneeuw is geworden. Man kruipt achter het stuur, drukt op de startknop en er gebeurt ... niets. Collega heeft de motorklep al geopend en zijn conclusie getrokken. “De accu is leeg. Er moet een nieuwe accu in.” Verkeerde diagnose weet ik onmiddellijk, want ik zie dat de boordcomputer in het dashboard gewoon stroom heeft. Bovendien ken ik de echte reden waarom de auto niet wil starten...
De heren hebben natuurlijk geen aandacht voor mij, ze bespreken vol trots hoe ze het probleem zullen oplossen. Om hun aandacht te trekken voordat ze een garage gaan bellen, roep ik “nee!” en schud ik mijn hoofd heftig. "Niet accu! Wacht!" ik weet niet of ze me überhaupt horen, er is druk verkeer op de natte straat. Als de smartcard - de sleutel met afstandsbediening - zich buiten de auto bevindt, kun je de auto niet starten. En die zit in mijn jaszak.... Ik ben al druk bezig om hem tevoorschijn te halen maar dat is nogal lastig. Ondertussen wroet ik omstandig in mijn jaszak, maar iets vastgrijpen en eruit halen is ook weer een kunst op zich. Eén voor een leg ik de opgeduikelde voorwerpen in de auto totdat ik heb wat ik zoek. Ondertussen weet ik de ongeduldige blikken van de heren op mij gericht.
Plankgas
Als ik eindelijk triomfantelijk de sleutelkaart omhoog houd, zeggen ze wijselijk niks. We gaan het opnieuw proberen. Ik stap in aan de passagierskant, Man start auto. Plankgas. Maar dan ook echt: plankgas! De auto schiet de weg op en probleemloos de 50 km/uur voorbij. Collega blijft verbouwereerd achter.
En dan opeens krijg ik een brainwave. Een beetje besmuikt kijk ik naar de bedieningsknop van de snelheidsbegrenzer op de middenconsole. Nog ingeschakeld. Dat doe ik altijd op een 100-weg. Ik krijg een flashback naar het zware gedraai aan het stuur tussen de geparkeerde auto’s. Ik zal toch niet het knopje aan het stuur, waarmee je je begrenzing afstemt op de snelheidslimiet, per ongeluk aangeraakt hebben? Heeft de auto een 30-bord in de woonwijk gedetecteerd en heb ik tijdens het draaien de begrenzer geactiveerd?... oeps.
“Begrenzer stond aan,” zeg ik, en in gedachten voeg ik toe o jee, ik heb vast per ongeluk de schakelaar aangeraakt bij het gedraai tussen de auto’s in die nauwe straatjes. Had ik dat autoportier toch maar even geopend, dan was de begrenzerinstelling vanzelf opgeheven. En nu jij het gaspedaal echt tot op de bodem intrapt, hef je de begrenzing op. Stom! Dat had ik eerst moeten proberen. Was ik maar eerder op 't idee gekomen.
Ik berust erin dat ze me nu vast heel dom vinden: vrouw stelt begrenzer in op 30 km per uur en vindt het gek dat ze niet harder dan 30 kan... Toch vraag ik me af waar de beste stuurlui zitten, aan wal of achter het stuur.
Keycard of smartcard
Met keyless entry is het mogelijk de auto te openen, sluiten en starten zonder dat je daarvoor de autosleutel nodig hebt. Komt de sleutel in de buurt van de auto? Dan ontgrendelt de auto automatisch of gaat de auto open door de handgreep aan te raken.
Fijn als je niet meer vingervlug bent.
Reactie plaatsen
Reacties