Goedgestemd op het verkeerde pad

Vandaag kan er gestemd worden voor de gemeenteraadsverkiezingen. Onderweg naar de stemlocatie word ik wat weemoedig. Ik mijmer over de voorbije tijden. Als communicatiemedewerker van Provinciale Staten was ik drie keer intensief betrokken bij de vierjaarlijkse provinciale verkiezingscampagne en alles wat daaraan voorafgaat en daarna nog komt. Herinneringen aan een hektische en bijzondere periode waarin je alles uit de kast haalde om kiesgerechtigden te overtuigen dat ze hun stem moesten laten horen. Je stem laten horen, gebruik je stem, jouw stem telt, stemhulp... uitdrukkingen die nu een heel andere betekenis hebben gekregen.

Stembusgang

Voor mijn dochter is het de eerste keer dat ze van dit democratisch recht gebruik mag maken. Ze gebruikte de stemwijzer en vergeleek partijstandpunten. Ze maakte een weloverwogen partijkeuze en ging voor de eerste de beste kandidaat wiens naam haar aanstond.

We besluiten gezamenlijk naar het stemlokaal te gaan. Dat bevindt zich net binnen mijn wandel-actieradius. Toch zet ze me in de rolstoel want er staat een windkracht vier à vijf en dat is voor mij al een te groot risico. Waar mijn man soms moppert dat dat ding zo zwaar door de straten rolt (volgens mij een smoes om mij niet altijd mee te hoeven slepen), trekt mijn dochter met mij in de rolstoel moeiteloos een sprintje over het asfalt. Angstvallig houdt ik me vast als ik auto’s zie naderen, maar ik kan wel lachen om de onverwachte achtbaanrit. Zigzaggend ontwijken we fietsers, paardenvijgen en een van schrik verstarrende kater die in zijn ochtendwandeling wordt gestoord. Bij het stembureau zijn we de enige kiezers. We constateren dat alle stemhokjes op stahoogte zijn ingesteld. Ik hijs mezelf alvast overeind, maar een behulpzame dame van het stembureau bemerkt het probleem. Ze mept kordaat de stalen schrijfplaat uit een van de hokjes en plaatst hem een paar decimeter lager. Ik heb nog nooit zittend gestemd, en zo zijn dochter en ik allebei weer een ervaring rijker.

Struikelstenen

Op de terugweg nemen we de kortste route, door het park. De afgelopen maanden is er in opdracht van de gemeenteraad hard gewerkt aan vernieuwing en verbetering van de plaatselijke hertenkamp en eendenvijver. Er zijn meer paadjes met meer bochten gekomen. De vijverpartij is uitgebreid, er zijn visvlonders aangebracht en binnenkort worden nieuwe bankjes geplaatst. Het oogt allemaal nog wat kaal en strak, maar na verloop van tijd zal het ongetwijfeld weer een groen en lommerrijk geheel zijn waar ik lekker kan rollator’en.

Helaas heeft iemand achter de tekentafel meer gelet op esthetiek dan op toegankelijkheid. Hoe verzin je het anders om losse platte stenen op een deel van het parcours te leggen met tien centimeter tussenruimte, en die gaten vervolgens op te vullen met schelpen? Eerder heb ik deze hindernisbaan al eens met de rollator verkend. Voetje voor voetje van tegel naar tegel en bij iedere stapsteen de rollator apart optillen en weer neerzetten. De doelstelling dat het park een band moet scheppen tussen jong en oud, wordt dankzij deze onhandige hordenloop in ieder geval wel gehaald! Want als je hier strompelt met je rollator, buggy of kinderwagen, raak je geheid met elkaar aan de praat over wie dit ooit heeft kunnen verzinnen.

Diverse inwoners, waaronder ikzelf, hebben al een klacht ingediend over het ongelukkige ontwerp. Mij werd te verstaan gegeven dat de schelpjes aangevuld zouden worden en dat het probleem dan vanzelf zou verdwijnen.

De schelpenlaag blijkt inderdaad inmiddels opgehoogd, dus dochter wil de proef op de som nemen. Ik zet alvast mijn camera aan en dan duwt ze me fanatiek over de cakewalk. We hakketakken in rap tempo over de obstakels. Ik ben geradbraakt en vraag me af of ze denken dat het hiermee opgelost is. Het filmpje https://youtu.be/gGr19VgHBY4 gaat in ieder geval naar de gemeente. 

Ik heb mijn stem laten horen. Laten we hopen dat dankzij onze stemmen vandaag de gemeente in de toekomst wijzere besluiten gaat nemen!