Juli 2023

Oververhit

Fietsen bij bijna 30 graden met een stevige, droge bries en heel veel foto's maken van mooie plekjes. Elk plekje vanuit tien of twintig verschillende perspectieven want het valt niet mee om precies die compositie te krijgen die ik voor ogen heb, ik kan de mobiel domweg niet lang genoeg omhooghouden. En ik kan het moeilijk zien omdat het scherm erg donker staat om stroom te sparen. Straks thuis zoek ik op de pc wel de best gelukte uit en die snijd ik bij.

De warmte is wel te doen. Daar denkt mijn mobieltje anders over. Ik brand er zowaar mijn vingers aan! Dan verschijnt een melding die ik bijna niet kan lezen op het flauw verlichte scherm in het zinderende zonlicht. Mobiel is te heet, laat afkoelen... Okee dan, ik ga wel weer naar huis, zat plaatjes geschoten. Helaas heeft ook de boordcomputer van mijn trike last van de warmte. De trapondersteuning doet het niet meer. Ik druk het ding uit en opnieuw aan en gelukkig, ik heb weer stroom! De turboknop weigert nog wel dienst maar daar kan ik desnoods  zonder. Thuis zet ik hem nogmaals uit en aan en ziedaar: alles functioneert weer. Ik heb het er toch wel warm van gekregen...

Rare toeren

Op een stil landweggetje in the middle of nowhere kom ik twee lange-afstands-toerfietsers tegen. De man, die voorop rijdt, maakt wilde gebaren naar mij en de vrouw roept luid 'stoppen'. Ik schrik ervan! Voor je het weet heb je een krokodil in je bagagemand of rijd je een zinkgat in, dus ik stop maar gauw. Blijkt dat ze de weg willen vragen en wel naar een dorp waarvan de route ernaartoe vanaf dit punt onmogelijk uit te leggen is.

Ik doe mijn best om normaal te klinken bij mijn poging een plausibel antwoord te geven. De man kijkt me verbouwereerd aan en draait zich hulpeloos om naar zijn vrouw. Dan doet hij ineens net alsof hij telefoon krijgt en wendt hij zijn hoofd af met de mobiel aan zijn oor. De vrouw weet beter met de situatie om te gaan. 'Nog een heel stuk die kant op dus,' vat ze mijn gebrabbel geraffineerd samen. Ze bedankt me, we groeten elkaar en vervolgen onze wegen. In mijn spiegel zie ik de man achterstevoor op het zadel zitten. Schaterend fiets ik verder.

Stabilo

Twee kennissen die bij Man op bezoek komen, brengen me zonder het te weten weer op een goed idee. Onder het gezamenlijk koffiedrinken gaat het gesprek op een gegeven ogenblik over schrijfonderwijs op de basisschool. Eén van de dames spreekt haar afkeer uit van Stabilo-pennen, ergonomisch vormgegeven schrijfgereedschap. Ik breng daar tegenin dat die in mijn situatie ideaal zijn, maar ze horen me niet. Sowieso merken ze me amper op en voel ik me geen gesprekspartner.

Dus ik verdwijn stilletjes naar mijn bureau en na even rommelen vind ik een door S. verguisde Stabilo-pen. Hoe kon ik die vergeten! Normaal een gewone pen vasthouden lukt niet omdat mijn vingers wegglijden. Als ik iets moet schrijven, is dat langzaam en met een dikke pen, vaak onhandig tussen de vingers geklemd, met nog net leesbare hanenpoten als resultaat.

Met de Stabilo schrijf ik op Dit bevalt me prima! Bedankt S., dankzij jou heb ik de Stabilo herontdekt!

Kort van stof?

T. appt me bezorgd waarom ik zo kort van stof ben de laatste tijd. De vraag zet me aan het denken en ik weet domweg niet wat ik moet antwoorden.

Is het omdat appen op een mobieltje geen doen meer is, en ik alleen app op de mobiel als ik iets nodig heb van mijn kinderen, en ik app- en mailafhandeling bewaar voor als ik achter de pc zit - en bang ben hierdoor vrienden kwijt te raken omdat ze niet begrijpen waarom ik een tijd niets laat horen?

Of is het omdat ik vaak nergens anders aan toe kom dan me kleden en wassen, eten, naar de wc gaan en noodzakelijke huishoudelijkheden (in de orde van grootte van boodschappenbriefje maken, schone handdoeken of een nieuw pak koffie pakken, gordijnen of ramen open en dicht doen), zo mogelijk quality time met de kinderen en beweging in de vorm van oefeningen, lopen of fietsen?

Moet ik antwoorden dat ik graag tijd voor ‘leuke dingen’ wil overhouden? Zoals schrijven, fotobewerken, websites bijhouden, schilderen, familie en vrienden bezoeken en uitstapjes maken; alsof een appje aan haar niet leuk is...

Dat ik na vier uur uitgeput de krant pak, maar nog tot negen uur bezig ben met koken, kauwen en slikken, tandenpoetsen en pyama aantrekken? Dat ik over alles ongeveer 50x zo lang doe als een ander en dat de dag daarom om is voordat-ie begonnen is? Dat ik elke dag 100x met de rollator door een deur moet en dat me alleen dat al een half uur daags kost? Dat ik mijn plas liever ophoud en minder eet om maar wat tijd te winnen? Dat al deze dingen alleen maar erger gaan worden en niet weer beter? Dat het gemakkelijker is om deze Nederlandstalige bespiegeling te schrijven dan haar gewoon een persoonlijk Fries appje te sturen?

Een week later vind ik de energie om T. openhartig en uitgebreid te antwoorden. Ze begrijpt het wel.

Bord op schoot

Dat moet ik dus niet weer doen: barbecuen met het bord op mijn schoot. Wat een gemieter om, voorovergebogen en gewapend met knoeidoekjes, de worsten en burgers stukje voor stukje zonder ongelukken naar binnen te krijgen. Het tempo van een bbq kan ik amper bijhouden. Steeds weer wordt er iets in mijn voerbak gedumpt. Ik vraag om een kauwpauze maar die wordt me nauwelijks gegund.

De tuintafel is al afgeruimd en iedereen is verdwenen als ik nog steeds mijn loodzware armen gestaag naar mijn mond breng om toch maar niets van de maaltijd op mijn schoot te missen. Maar volgende keer ga ik aan een tafel zitten.

Dijenkletser

Dat mijn kuiten verdwijnen had ik al een tijd geleden gezien. Maar vandaag valt mijn oog via de spiegel op mijn linker dijbeen. Dat ziet er ook al akelig plat en ingevallen uit. 

Ook zit er een rare kuil in de linkerheup. Alsof iemand er met zijn vuist een deuk in geslagen heeft. Rechts neemt de spiermassa ook af maar minder erg. Dat klopt ook wel. Het is mijn sterkste en meest betrouwbare been.

Niet meer de benen van Marlene Dietrich.

Mug

Landt er een mega-mug op mijn schouder, blijk ik hem niet eens weg te kunnen slaan...

De schrik slaat me om het hart. Straks een spin op mijn arm, een vliegje in mijn oog of een bromvlieg in mijn haar, en het ergste: een wesp in mijn mouw. Wie gaat me redden van deze griezels als ik het zelf niet kan?

Spin

Toch slim van mij: standaard een elastiek met haken (spin noemden we dat vroeger) bij mijn fietsuitrusting. Nu ik mijn zonnebril naast de fiets laat vallen, vis ik hem met de spin zo weer op.

Ontdekking

Twee uur wezen fietsen in de brandende zon. Gelukkig goed ingesmeerd, dus ik ben niet verbrand,  alleen maar roze. Denk ik.

's Avonds begint mijn hals enorm te jeuken en branden. Even niet aan gedacht dat je op zo'n trike nogal achterover hangt. Hele halsgebied zo rood als een kreeft...