Terwijl er bij de Nationale Dodenherdenking op de Dam dit jaar sprake is van extra beveiligingseisen, gaan wij zoals bijna elk jaar, en onbekommerd, naar de herdenking in ons dorp. Vorig jaar verliep die trip snelwandelend met rolstoel en we waren nog te laat ook; maar ondertussen heb ik een scootmobiel en deze keer wil ik op tijd zijn. Man blijft de hele reis vlak achter me fietsen. Naast een scootmobiel kun je omwille van de veiligheid niet fietsen, vindt hij. Hij beseft niet dat ik het sturen wel goed onder controle heb, maar de snelheidsdosering niet, maar hij komt er gauw genoeg achter...
Op dit soort scootmobielen kun je zeg maar een basissnelheid instellen met een draaiknop op het stuurpaneel, en vervolgens kun je het tempo beheersen met een hendel aan het stuur. Bij topsnelheid (15 km/uur) bijvoorbeeld kun je om vaart te minderen het stuurhendel wel geleidelijk loslaten, maar het blijft het toch best snel gaan. Maar als je een laag basistempo hebt, kun je met het stuurhendel veel nauwkeuriger doseren. Klinkt ingewikkeld, is het ook. En dan heb ik het nog niet eens over de schildpadknop waarmee je ook naar believen kunt variëren tussen trage schildpadden en héél trage schildpadden.
Als je snelheid wilt minderen, zo heb ik ondervonden, kun je beter de draaiknop omlaag schroeven dan het tempo met de stuurhendel in toom houden. Dat allemaal even voor het goeie begrip van het volgende.
Scootmobielmores
Ik hou van opschieten, en als ik lekker op koers lig, vergeet ik het noodzakelijke samenspel van draaiknop en hendel. Zodoende stuif nog wel eens te snel over kruisingen of opritjes. Het is meer geluk dan wijsheid dat het tot nog toe steeds goed gaat en ik kan er nog steeds om lachen, maar ik kan me heel goed voorstellen waarom scootmobielers regelmatig de krant halen met hun rare capriolen. Eén verkeerde beweging en je jakkert het kanaal in.
Maar jeetje, alles is gewoon onlogisch aan zo’n vehikel! Aan de hendel moeten trekken als je vooruit wilt en juist loslaten om vaart te minderen. In scherpe bochten het meedraaiende gashendel amper vast kunnen houden. Automatische snelheidsmindering in haakse bochten, wat levensgevaarlijk is als je een drukke weg opdraait en vlot moet optrekken voordat het overige verkeer je omver rijdt. Het gas moeten loslaten om een richtingaanwijzer te bedienen, of met je 'verkeerde' hand de knop zien in te drukken. Een knipperlicht-geluidssignaal dat precies zo klinkt als de claxon waardoor consternatie ontstaat als je afslaat. De arm vooral niet uitsteken naar rechts want dan moet je de hendel loslaten en dan sta je dus acuut stil. Stuur en gashendel worden trouwens haast uit je handen geslagen bij kuilen en hobbels, en als je even naar de lucht kijkt, zit je zo in de berm, of op de andere weghelft. Alleen kalmte kan u redden.
Maar dit alles mag uiteraard de vreugde niet drukken. Blij dat ik rij!
Haast
Een ezel stoot zich in het gemeen geen tweemaal aan dezelfde steen, maar ik wel. Ik nader de T-splitsing met veel te hoge snelheid. Dom, dom, dom. In plaats van de knop dichter te draaien, laat ik de hendel wat losser. Het gaat nog steeds te hard en ik scheur full speed op de splitsing af. Dus ik laat de hendel gauw verder los, maar dat resulteert weer in het andere uiterste: de scootmobiel komt abrupt tot stilstand en ik maak haast een vliegduik over het stuur. Achter me klinken Man zijn piepende remmen en beeldvullend verschijnt hij in mijn zijspiegel. Snel geef ik een turboboost om erger te voorkomen. Door de bijna-botsing en mijn eigen blunder lig ik zelf wel in een deuk! De slappe lach is niet te onderdrukken en blijft voortduren tot ik op de herdenkingsplek aankom. Daar temper ik het tempo en mijn aldaar ongepaste lachkriebels.
De lange, magere man met dito sik naast wie ik stop, zorgt echter dat mijn lacherige gedachten weer worden aangewakkerd. Maar dan ingetogen. “Maar, wij kénnen u,” roept hij enthousiast, “u heeft gewonnen!" Euh eh, ja... "Kijk eens, dit is de vrouw die het dictee gewonnen heeft,” zegt hij vrolijk tegen de voorbijkomende mevrouw met de bloemen die straks bij het monument mogen worden neergelegd. “Ik zie het, van de tv!” roept ze bewonderend uit. Ik voel me een hele bezienswaardigheid en rondom draaien er hoofden. De vriendelijke man ontfermt zich meteen over mij, maakt plaats voor me vrij en praat over het dictee en hoe geweldig dat was. En vraagt hoe ik ook weer heet want dat is-ie vergeten.
Dan duikt Man, die ergens zijn fiets heeft weggezet, weer op en kort daarna verschijnt Zoon ook nog ten tonele, met de plagerige verklaring: “ik wilde even kijken of je hier misschien beveiliging nodig had, nu je een Bekende Fries bent."
Veilig en wel
Na de toespraken, The Last Post, het Wilhelmus en de kranslegging komt de stoet kransleggers langs ons heen, de burgervader voorop. Ik vraag me af of hij wel weet dat ik vorige week bloemen van hem heb gekregen, en of hij me überhaupt herkennen zou, maar zijn gezicht staat strak en ernstig, dit is niet het moment voor een minzaam knikje naar een winnaar.
Ten slotte is het de beurt aan het publiek om de uitgereikte gerbera’s bij het monument neer te vleien. Heel langzaam beweeg ik mee naast de schuifelende rij, als de dood dat ik een paar speelse kinderen, een onervaren-hooggehakte dame of een zwabberende oudere met wandelstok voor de wielen krijg. Het is nog een heel gemanoeuvreer om de bloem te kunnen droppen maar ik laat me niet helpen. Zélf doen! Hij landt natuurlijk niet in het gelid maar 180o gedraaid..
Dan gaat Man nog even naar de herdenking in de kerk, die voor een rolstoel al krap is en voor een scootmobiel al helemaal, dus ik houd het voor gezien. Zoon rijdt met me mee naar huis. Niet achter me, maar naast me. Omdat het kan. Veilig en beveiligd.
